Verliefd op collega

[linda27]

Beste mensen,

Heb al verscheidene uren zitten lezen op het topic over verliefdheid en dergelijke, in de hoop iets te lezen dat me vooruit zal helpen..
Ik heb het dus ook te pakken..verliefd, op mijn collega nog wel, waar ik zeer nauw mee samenwerk.
1 jaar samenwonend, 2 jaar samen met mijn huidige partner..ik weet het...nu al?
Ik ken de reden, laat dat duidelijk zijn..ben verliefd geworden op alle eigenschappen van mijn collega, die mijn partner niet heeft..romantiek, attent zijn, passie, ambitie..kortom alles wat ik nodig heb om mij voor een groot stuk gelukkig te voelen.
Mijn collega is pas gescheiden en heeft 2 kinderen, mijn partner is niet echt te vinden voor kinderen. Zelf was ik hier ook niet echt gek van..tot ik met mijn collega begon te praten hierover (puur vriendschappelijk gesprek) en ik meer en meer gevoel kreeg voor een echt gezin..
Praten, praten, praten en het gevoel krijgen, dit is het...met hem wil ik zelf kinderen, een gezin en alle dingen ervaren die mijn partner me niet wil geven.
Romantiek moet je voelen vind ik persoonlijk..heb al vaak tegen mijn partner gezegd dat ik dat nodig heb, maar het zit er gewoon niet in..intimiteit is een basisvereiste voor mijn geluk en hij voelt het niet..ook sexueel is het moeilijk samen.

Ik heb gezworen niet vreemd te gaan en zal dit ook niet doen, maar de gevoelens zijn wederzijds (naar mijn collega toe) en de aantrekkingskracht is onstuitbaar..omdat we collega's zijn is het supermoeilijk elkaar te negeren en het gevoel naar elkaar toe flakkert meer en meer op..
Ik heb stillaan het gevoel dat mijn partner toch niet degene is die me gelukkig kan maken..maar anderzijds weet ik nog zoveel dingen niet van mijn collega op privévlak..
Het vertellen aan mijn partner lukt me nog niet..heb echt bang voor de reactie, en eigenlijk is er nog niets gebeurd (behalve de verliefdheid dan)..
Wachten tot de verliefdheid minderd vind ik onmogelijk, maar met elkaar afspreken om te kijken hoe het voelt, vind ik moreel onverantwoord (voor mezelf dan - ik veralgemeen niet), want we zouden toch de verkeerde toer opgaan..

Ik zou heel blij zijn met wat steunende of raadgevende woorden...
Liefs Linda

[eL04]

Moeilijke, Linda. Ik heb ook eens in zo'n situatie gezeten, was geen collega, maar wel ieamnd die ik dagelijks zag. Wederzijds, beiden een gezin. Ik heb de keuze gemaakt het mijn partner wel te vertellen, dit ontkrachtte bij mij de verliefdheid meteen ook. Ik was niet van plan verder te gaan met die ander, maar ik koos voor mijn eigen partner. We hadden de afspraak eerlijk te zijn naar elkaar, maar het had/heeft een keerzijde; ik zadelde mijn partner op met een probleem wat eigenlijk alleen het mijne was. Hij is zich ook rot geschrokken.
Jouw verhaal is misschien anders, omdat je relatie niet helemaal optimaal lijkt. Wat je zegt: 'met elkaar afspreken om te kijken hoe het voelt, vind ik moreel onverantwoord (voor mezelf dan - ik veralgemeen niet), want we zouden toch de verkeerde toer opgaan.. ", vind ik goed van je.
Wees eerlijk tegen je partner, dit hoeft niet automatisch in te houden dat je het ook vertelt.
Jij staat voor een keuze, daarin kan ik je niet adviseren. Sterkte.
eL

[Zij]

Eingelijk Linda lees ik al een beslissing maar ben je bang voor de reacties om je heen.
Ik kan je geen raad geven maar hoop dat als je voor je verliefheid kiest je mensen om je heen hebt die je steunen door dik en dun.

Sterkte

[princess]

Mijn eerste vraag is: Stel je collega wil niets met jou, ook geen kans daarop in de toekomst. Zou je met de wetenschap dat er meer mannen als je collega rondlopen, toch voor altijd bij je huidige partner willen blijven? Wat ik wil zeggen is: beslis éerst wat je met je huidige relatie wilt, los van je collega (hoe moeilijk dat ook kan zijn). Het lijkt er namelijk op dat je pas wilt beslissen of je bij je vriend blijft als je meer weet over je collega. Maar wat is erger: vrijgezel zijn of samen met een man van wie je het gevoel hebt dat hij je niet gelukkig kan maken.

Dat brengt me bij de volgende vraag: wat maakt dat je nog twijfelt? Het enige antwoord om te blijven zou zijn: mijn liefde voor hem. Maar dan zou je wel anders over hem praten. Dus wat speelt er dan? is het dat je niet weet hoe je het moet zeggen, zoals je al aangeeft? De angst voor de reactie van de omgeving? Zie je er tegenop alleen te zijn? Of alledrie en nog veel meer?

Mijn laatste, brutaalste vraag is: Zou je ons niet eigenlijk willen vragen: kunnen jullie me helpen de moed te vinden bij mijn huidige vriend weg te gaan? (Mocht ik de plank helemaal mis slaan: mijn excuses!)

En mijn antwoord zou zijn: Het maakt niet zoveel uit of je hulp wilt in uitvinden wát je wilt, of meer hóe je het wilt doen. Ik geniet van het meedenken en filosoferen....welke richting je ook op wilt!

Succes ermee!

[Sugar]

Hi Linda,

ik zal de laatste zijn om te zeggen wat je hier moet doen. Ik heb het zelf ook pas meegemaakt: pas getrouwd en een nieuwe baan en een heel leuke nieuwe collega...
Ik ben er niet trots op om te moeten zeggen dat ik het wel gedaan heb. En ik kan je enkel aanraden van er heel goed over na te denken, en alle gevolgen ook te zien. Want het zijn vlindertjes in de buik omwille van het feit dat hij al die dingen heeft die je eigen partner niet direct kan bieden. En het is een deel spannend omdat het nieuw is en eigenlijk niet mag!!!
Maar weet ook heel goed dat vlindertjes verdwijnen, en dat je dan terug met beide voetjes op de grond komt te staan. En dan moet je samen nog werken.

Persoonlijk ben ik een tijdje ontzettend kwaad geweest toen hij toch terug voor vrouw en kinderen koos. En elke keer hij mij dan op een fout moest wijzen of zo, dan werd dat onmiddellijk een heel persoonlijke ruzie. We hebben echt een paar weken 'naast' elkaar moeten werken voor het weer een beetje goed kwam.

Het heeft ook bij mij een heel deel vragen bovengebracht over mijn relatie nu en of ik zo wel verder kan. En ik ben er nog niet echt uit. Maar ik weet wel dat elke relatie op lange termijn een paar dipjes door moet en dan moet je zelf beslissen of je het de moeite waard vind om er voor te vechten of niet.

Succes!

[Romario]

Wat ik me dan altijd afvraag (kan mss stom klinken) is: als je al die dingen mist bij je partner, dingen die je blijkbaar belangrijk genoeg vindt om te twijfelen over je relatie, waarom ben je er dan iets mee begonnen? En waarom ben je dan gaan samenwonen?

Edit: mijn vragen klinken zoals ik ze stel mss 'beschuldigend'. Maar da's niet de bedoeling, ik vraag het me gewoon af.

[Jessebel]

(omdat je de waarde van die dingen pas bemerkt als je de ander en jezelf in de relatie pas beter leert kennen?)

[linda27]

Merci voor de reacties...

Inmiddels heb ik iets meer orde kunnen scheppen in mijn gedachten, maar nog steeds niet voldoende om de knoop te kunnen doorhakken..
Ik voel nog veel voor mijn partner, maar wat het juist is, wat dat gevoel inhoudt en op welk niveau zich dat gevoel afspeelt is alleen nog de vraag.
Ik heb bang dat, als ik de keuze maak om met mijn verliefdheid in zee te gaan, dat ik een man ga verliezen die werkelijk alles zou doen voor mij..
Dat is 1
Anderzijds ben ik bang dat, als ik bij mijn partner blijf, dat ik nooit meer een man zoals die ander ga tegenkomen, die werkelijk alle gevoel en passie in mij losmaakt...
Wat me wel ergens tegenhoudt is onder andere het feit dat het niveau waarop mijn collega en ik kunnen praten niet volledig gelijkloopt als het niveau tussen mijn partner en mij..en dan heb ik het over de filosofiche uurtjes in het weekend, de politieke debatten die mijn partner en ik hevig met elkaar voeren en dergelijke...best wel gezellig..
Maar soms rijst dan de vraag: wat zijn de nodige elementen van een relatie om je goed te voelen en ik weet dat dit objectief is..
Het feit dat mijn collega al kinderen heeft, vind ik allesbehalve stimulerend...ik wil zelf ook nog wel kinderen, maar het liefst van al met een man aan wie ik als eerste kinderen kan schenken en dit is niet zo voor mijn collega, maar anderzijds wil mijn partner hier zeker nog niet aan denken..
Ik weet dat ik zelf de beslissing zal moeten nemen, maar mijn besluit gaat in de richting van het volgende: ik wil mijn partner nog een kans geven om meer te werken aan de punten die ik zo mis in onze relatie en aan mijn collega vertellen dat dit mij de beste beslissing lijkt..
Wanneer ik zou ondervinden dat mijn gevoel naar mijn collega niet overgaat, zou ik daaruit conclusies kunnen trekken en vaststellen dat het dieper zit dan een oppervlakkige verliefdheid...
Wat denken jullie?

[patrick]

Mijn ervaring is, dat er soms een crisis nodig is om die dingen tegen elkaar te kunnen zeggen die nodig zijn om gezegd te worden.
Je kunt ook tegen een crisis in je relatie opzien, omdat mensen nu eenmaal in het algemeen niet uit zijn op onzekerheid.
De bestaande ellende is vaak nog beter te verdragen dan het knagende van het onzekere.
Toch is het wijs die stap wel te zetten binnen je huidige relatie.
Je hebt met hem nog het e.e.a. uit te werken. Maak van je hart geen moordkuil en kom op voor datgene wat voor jou belangrijk is in een relatie.

In de situatie waarin je zit en voelt dat je essentiele dingen tekort komt is het niet vreemd dat je verliefd bent geworden op iemand, die die dingen wel te bieden lijkt te hebben, maar zoals je terecht zegt: die heeft ook een verleden met kinderen wat die ook meebrengt.

Vecht en knok het uit met je partner.

Patrick

[Sugar]

Mag ik even zeggen dat ik dit een heel open beslissing vind? Ik heb het idee dat je aan je relatie wil werken en maar dat je toch niet echt bereid bent om de verliefdheid op te geven. Niet slecht beldoeld hoor!
Praat het zeker uit met je partner, vertel hem wat je dwarszit, wat je anders zou willen. Maar weet wel dat je hem nooit helemaal kunt veranderen. Werk aan die relatie en wees altijd zo openhartig mogelijk.

Een andere bedenking die ik wel even wil maken: je bent een moderne vrouw, met een eigen leven, eigen interesses, een boeiende job waar je veel collega's hebt en waarschijnlijk ook een rijk sociaal leven. En dan is het normaal dat je af en toe mensen tegen gaat komen waar je verliefde gevoelens voor zult krijgen. Er zullen steeds mensen je pad kruisen die mooi, intelligent, interessant en wat dan ook zijn. Maar je moet voor jezelf uitmaken wat je daar dan mee gaat doen en wat het je waard is. Die gevoelens zijn echt wel normaal hoor! Maar als ze zo ver gaan dan ga je gewoon twijfelen en neem van mij aan dat eens je gaat piekeren, dan kom je er nooit meer uit.

Dus het cliché der antwoorden: volg steeds je hart!!!!

[linda27]

Slecht nieuws...
voor degenen die mijn topic gelezen hebben..Ondertussen heb ik een scheve schaats gereden...ik..iemand die altijd beweerde nooit vreemd te gaan..
Ik voel mij verschrikkelijk..midden in het liefdesspel sloegen al mijn stoppen door, ben ik uit bed gesprongen, kleren aangedaan en onmiddellijk vertrokken..toch heb ik het gedaan..Ik heb vandaag op de koop toe het gevoel dat hij me gebruikt heeft, hoewel hij me overspoeld met mails en smsjes, dat hij me graag ziet en nog meer voor me voelt nu..
Ik heb sinds gisterennacht mijn vriend nog niet gezien..durf hem niet aankijken...
Was aan het overwegen om het op te biechten, maar ik durf niet...ik wil hem niet kwetsen..dit verdiende hij niet..
Iemand wat steunende, raadgevende woorden voor mij?
Ik weet dat ik het zelf heb gezocht en dat het grotendeels mijn verantwoordelijkheid is geweest, maar ik besefte te laat dat ik dit niet wou...overspoeld door hormonen..

Linda

[Glu]

overspoeld door hormonen..

Tja, dat schijnt een natuurlijk proces te zijn, veel vrouwen schijnen bij regelmaat daar last van te hebben.

De grote vraag is, als je het bij je vriend "bekend" en uitlegt, is het dan gedaan met jullie relatie? Als je dat gevoel hebt en je ziet dit als iets geissoleerds, hou dan idd je mond dicht. Maar weet dan dat het lang aan je zal blijven knagen. Kan jullie relatie tegen een stootje, vertel het en leg het waarom uit. Gekwetstheid heeft vaak met angst te maken, maar door het te vertellen geef je hem wel de kans zelf een eigen standpunt in te nemen. Hoe pijnlijk dat misschien even voor jullie beiden zal zijn.

Veel succes gewenst met je keuze!


Glu

[urga]

Amai, dat klinkt bekend in de oren allemaal. Heb de afgelopen maanden hetzelfde meegemaakt, maar dan als partner van een vrouw die ook verliefd is geworden op iemand anders, deels ook wegens "blinde vlekken" in onze relatie.

Maar mijn partner heeft het onmiddellijk verteld, en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Door erover te praten schep je de mogelijkheid om er iets aan te doen, anders steek je het weg en gaat het bij wijze van spreken beginnen zweren en etteren.

En zoals iemand hierboven al aanhaalde: soms is er een crisis nodig. Ook in ons geval hebben we onze relatie helemaal opnieuw "gereconstrueerd" door deze crisis en komen er een aantal dingen aan het licht die je anders niet zou hebben opgemerkt. In deze zin vormt die crisis een nieuwe kans.

In ons geval zijn we er wel uit aan het geraken, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Tja, dingen veranderen nu eenmaal, probeer er het positieve van in te zien.

Veel sterkte!

grtz,
Jo

[MissN]

Lieve Linda,

Hoe dubbel mijn gevoel ook is bij jouw "daad" het raakt me wel. Ik wil je alle sterkte toe wensen en een virtuele hug. Ik hoop dat jij je vriend en je collega eruit komen. Ik blijf het topic volgen.
Liefs, sterkte,
missN