LAT-relatie

[DIE_FORM]

Ik had niet echt een idee waar ik dit best neerplantte, hier leek mij misschien de beste plaats.

Het zit zo: ik begin steeds meer en meer te denken dat samenwonen niet zo mijn ding gaat zijn... Ik woon nu al zes jaar in een studentenhuis, ben dus erg op mezelf gesteld, mijn eigen spullen enzo. Het is aan de andere kant ook niet zo dat ik een ongelooflijke loner ben, ben graag in gezelschap van anderen, maar ben ook heeeeeel graag alleen; da's al mijn ganse leven zo.

Maar ja, over enkele maanden is het gedaan met studeren, dan wil ik hier opkrassen, en - als het financieel lukt - een appartement/studio/huisje huren. Nu zijn er plannen om te gaan samenwonen met AZ, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer dat mij afschrikt... AZ weet hiervan, maar we raken er niet uit wat we gaan doen (nu ja, grotendeels ik toch niet)

Theoretisch gezien lijkt een LAT-relatie mij wel iets, maar financieel zal ik dat moeilijk kunnen trekken, aangezien alles in Gent qua huurprijzen wellicht buiten mijn budget zal liggen. Met zijn tweeën zal het haalbaar zijn, dat dan weer wel... Hangt dus ook af van eventuele jobs.


Maar euh, wat ik eigenlijk gewoon es wou vragen: hoe zit het met jullie ervaringen op LAT-relatie-gebied? Mensen met ervaringen? Mensen die ooit samengewoond hebben én ooit een LAT-relatie gehad hebben? Wat hebben jullie er uit geleerd? Hoe weerspiegelde zich dat op jullie relatie?


Doe een poging mij te verlossen uit deze vreselijke tweestrijd...



Merci!

Groet!

DF

[deFine]

tjah.. die-form.. niets is zaligmakend.

Ik zou het gewoon proberen, ook in een relatie en in 1 huis kun je tijd voor jezelf maken.. een plekje voor jezelf, kwestie van grenzen respecteren van elkaar.


liefs deFine

[MissN]

3 jaar lang een LAT-relatie gehad, maar dat was niet omdat we er voor kozen. Mijn lief en ik woonden toen 170 km van elkaar af en doordat ik nog studeerde kon ik niet die kant uit. 3 jaar lang, ieder weekend op en neer, hij met de auto ik met de trein. Iedere vrijdagt dolblij als je elkaar zag en iedere zondag afscheid nemen. Dat viel niet mee.
Het voordeel van een LAT-relatie is dat je veel meer tijd hebt voor je eigen dingen. Na 3 jaar LAT zijn we gaan samenwonen. Mij is het goed bevallen. Natuurlijk moet je ontzettend aan elkaar wennen en we hadden veel ruzie de eerste maanden, maar nu is dat alles op zijn pootjes terecht gekomen en lukt t ons goed. Zelfs zo goed dat we trouwplannen hebben, maar dat even terzijde.

Ik snap dat je in je keuze voor LAT of samenwonen ook wordt gedongen door financieël aspect. Ik kan je daarin geen tip vinden. Als samenwonen je dermate beangstigd moet je het niet doen. Punt. Maar als jij en AZ denken het wel te redden, dan zal dat wel goed komen. Belangrijk is dat je elkaar ruitme geeft, dat je je eigen dingen gaat doen, uit eten, op stap, ik noem maar wat. En vooral: dat je elkaar niet probeert te veranderen. Maakt de een rotzooi en de ander is netjes, ieder van zich voelt zich daarbij thuis, duslaat het dan zo. Natuurlijk wel dat t te accepteren is. haha.
succes iig,
MissN

[Jessebel]

Ik zou proberen samen te wonen, dan weet je het pas. Maar ga dus niet samenwonen met allerlei verwachtingen, ga niet gelijk schikken als het niet gelijk werkt. Geef het de tijd, ga niet stressen, en zie over een jaar hoe het gaat.

Trouwens geen jaarcontract tekenen ofzo!

[mopje]

@DIE-FORM:

Samenwonen is ook niet mijn ding, ik krijg de kriebels als mijn vriend erover begint. Ik herken me heel erg in jouw schrijfsels. Ook zes jaar gestudeerd en op kot gezeten. In het laatste jaar mijn vriend leren kennen. Ik ben dan door toeval in Gent terecht gekomen maar mijn vriend had en heeft nog steeds een vaste job 120 km daar vandaan. Ik heb eerst op appartement gewoond en heb nadien een klein rijhuisje voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken. Samen hebben we het opgeknapt (in de weekends) maar ik woon er nog altijd alleen. Donderdagavond (heel af en toe woensdagavond) komt mijn vriend naar Gent en blijven we tot zondag samen.Dus je kan wel zeggen dat wij een LAT relatie hebben.

Ik ben heel blij met de situatie zoals ze is (ondertussen al meer dan drie jaar zo) en ik zou het echt niet anders meer willen. Ik merk dat ik na vier dagen samen nood heb om weer alleen te zijn met mezelf. Mijn eigen ding moet kunnen doen, geen rekening moet houden met iemand anders, niet hoeven koken als ik daar geen zin in heb (dat doe ik dus wel als hij er is, ouderwets opgevoed zeker...)

In het begin had hij het er wel moeilijk mee en is er een tijdje gepraat over samenwonen en hij hier een job zoeken maar om de een of andere reden is het nooit doorgegaan en ben ik daar eigenlijk wel blij om. Het ziet er ook naar uit dat mijn vriend het aanvaard heeft want hij heeft zich een appartement in antwerpen gekocht dat we nu ook samen aan het opknappen zijn.

Het rare is dat als we beide verlof hebben we wel constant samen leven. Maar ik denk dat dat een andere situatie is dan in het dagelijkse leven en daarom ook helemaal niet te vergelijken.

Wat ik een voordeel vind aan een LAT-relatie is dat je de tijd die je samen doorbrengt niet als iets vanzelfsprekend beschouwt. Je maakt echt tijd voor elkaar, om naar elkaar te luisteren. En ik vind persoonlijk ook dat je minder snel op iemand uitgekeken geraakt. Een nadeel is dan weer wel dat hij er niet altijd is als je hem nodig hebt (dipje, slechte dag op het werk,...) Maar gelukkig is er tegenwoordig GSM en internet.

Hopelijk heb je wat aan dit toch uitgebreide antwoord
Mopje