Waarom willen zo veel mannen vreemd gaan?

[Foxy_lady]

Sinds ik van mijn man de vrijheid heb gekregen om af en toe iemand buiten onze relatie om te ontmoeten, ben ik het nodige gaan lezen op Shespot en heb ik me, meer uit nieuwsgierigheid dan iets anders, aangemeld op Secret Flirt. Bij categorie heb ik aangegeven dat ik open sta voor een flirt, dus niet zozeer voor meer, maar uiteraard wordt dat vaak per ongeluk of expres over het hoofd gezien . Ik vind het verbazingwekkend hoeveel getrouwde mannen of mannen met een relatie vreemd willen gaan zonder dat hun partner daar van af mag weten. Als dame krijg ik gemiddeld 2 mails per dag van verschillende "soorten mannen", qua leeftijd variërend van in de 20 tot in de 60, van mannen met een relatief eenvoudige baan tot een - althans volgens eigen zeggen - directeur van een onderneming. Misschien ben ik heel naïef, maar waarom kiezen zo veel mannen er voor om vreemd te gaan in plaats van:
- aan hun relatie te werken;
- te stoppen met de relatie en op zoek te gaan naar een partner waar ze wel happy mee zijn, ook in seksueel opzicht;
- aan te sturen op een open relatie?

Is het de spanning om iets te doen wat niet mag? Gemakzucht? Onvermogen om de relatie seksueel nieuw leven in te blazen? Of...?

Hoor graag jullie meningen over dit onderwerp!

[Mannekijn]

Als ik voor mijzelf spreek dan kwam het omdat we al jarenlang geen sex meer hadden. Toch was er nog meer dan genoeg liefde om de relatie niet te beeindigen. Er over praten leidde tot niets. En ik wilde haar niets opdringen.
Ik raakte vertwijfeld en toen de mogelijkheid zich eens voordeed heb ik het laten gebeuren.
Trots ben ik er niet op. Het gaat in tegen mijn morele principes. Maar ik ben ervan overtuigd dat het mijn relatie gered heeft. Ik geniet weer iedere dag van haar, maar zonder sex.
Ik denk dat ze het wel vermoedt en laat voor wat het is.

Het nadeel is als je eenmaal van de verboden vrucht gegeten hebt dat het naar meer smaakt.

Andere mannen of vrouwen zullen andere beweegredenen hebben. Ben benieuwd naar hun verhaal.

(Oh ja, voordat critici hun gal spuien over vreemdgaan, laat de mensen eerst even hun verhaal doen. Verplaats je in hun redenen. En als je zonodig het wilt veroordelen, vraag jezelf eerst af of jij op andere fronten wel zo perfect bent. "Hij die zonder zonde is werpe de eerste steen")

[Foxy_lady]

Hi Mannekijn, als je al zo lang geen sex met je partner hebt gehad en nog wel (veel) van haar houdt, snap ik het goed dat je dan elders je heil gaat zoeken. Ik vind het mooi dat je aangeeft dat het tegen je morele principes ingaat, maar dat je wel je relatie ermee gered hebt.

Idd weet ze het vast en zeker, maar accepteert ze het om jullie relatie in stand te houden.

In de loop der tijd ben ik anders aan gaan kijken tegen vreemd gaan. In principe is het iets dat je niet moet doen, maar er zijn wel omstandigheden, waarbij ik het begrijp en/of geoorloofd vind.

Tegelijkertijd vind ik het heel moeilijk om te begrijpen dat sommige mensen geen enkele behoefte aan sex hebben met degene van wie ze houden. Ja, ook in mijn relatie is dat soms meer of minder, maar voor mij horen ze wel heel erg bij elkaar.

[Inya]

Wat ik uit eerste hand van vreemdgaande mannen (of zij die het willen doen) heb gehoord is de meest voorkomende aanzet dat ze seks bij hun partner missen. Ze hebben helemaal geen seks meer met hun partner, of het zijn bepaalde seksuele handelingen die ze niet bij/van hun partner krijgen. Ook zijn er een paar die blijven 'jagen' op andere vrouwen, ze houden van de thrill van het veroveren.
Daarnaast: uit gesprekken met hen over hoe mannen seks zien, als iets wat compleet los kan staan van de vrouw als persoonlijkheid/karakter waarmee dat gebeurt, maak ik op dat seks 'gewoon' een basale drang is van mannen. Ik kan niet meer direct veroordelend reageren als er over een vreemdganger gesproken wordt, maar ik ga er eigenlijk gewoon meteen vanuit dat die man iets mist en ik voel dan wel met hem mee. Puur die seksuele daad in het vreemdgaan verhaal heeft niet zoveel betekenis als dat mensen eraan toekennen, volgens mij...
Uitzonderingen daargelaten overigens, er zitten ook best wat klootzakken bij die zich arrogant/respectloos gedragen naar hun relatie.

Maar ik ben een vrouw en kan niet voor de man spreken. Ik heb er best wat gesprekken met mannen over gehad maar ze vertellen mij vast niet alles wat in hun hoofd rondspookt. En de vraag waarom ze dan eerder vreemdgaan dan het in hun relatie proberen (terug) te vinden, die blijft nog steeds staan.
Ik ben benieuwd naar meer reacties van mannen op dit topic

[Foxy_lady]

Inya, bedankt voor jouw inzichten!

Mooi genuanceerd beeld. Als je ouder en daarmee vaak ook wijzer wordt , dan leer je dat de wereld veel grijzer, veel minder zwart-wit is dan je eerder dacht. Eigenlijk wel heel jammer dat veel partners elkaar dan blijkbaar niet vinden op seksueel gebied! En ja, ik geloof ook absoluut dat er mannen zijn die wel een hele leuke vrouw hebben, waarmee de relatie op alle fronten goed is en toch vreemd gaan. Heb zelf in het verleden voor een internationaal bedrijf gewerkt, waarbij je met enige regelmaat naar het buitenland ging voor trainingen, assessments, feesten etc.. Opvallend hoeveel mannen dan ook even "vergeten" dat ze in een relatie zitten, als ze ver van huis zijn en vaak onder invloed van (veel) alcohol.

Hopelijk volgen idd meer mannen die reageren...

[Vaudeville]

Het is niet zozeer het feit van vreemd willen gaan.
Ook hier werd het sexueel erg rustig en na veel praten heb ik besloten om het te laten zoals het is; sexueel hebben we geen match. Dat heeft me laten inzien dat ik sex kan hebben met een andere vrouw zonder dat mijn liefde voor mijn partner minder is. Het loskoppelen van sex en liefde dus.
En als een andere vrouw en ik sex hebben voor de sex? Dan is het voor mij geen vreemdgaan.

Het klinkt alsof ik ladingen vrouwen heb gehad als ik lees wat ik hier neer zet, maar er is maar 1 geweest. Een klik met iemand moet ik wel degelijk hebben met iemand..

[Foxy_lady]

Hi Veaudeville, ook bedankt voor je reactie! Is in lijn met wat Inya aangeeft als belangrijkste reden voor mannen om een affaire te beginnen. Mannen kunnen gemiddeld, denk ik, ook makkelijker sex en liefde loskoppelen.

Wat ik wel opvallend vindt is dat je aangeeft dat sex voor de sex voor jou geen vreemdgaan is. Eerlijk gezegd vind ik dat een manier om het voor jezelf te rechtvaardigen, want zoals ik het zie is vreemd gaan sex hebben met iemand buiten je relatie, terwijl je partner daar niet van op de hoogte is.

[zee]

Mijn persoonlijke mening / ervaring, zij het vanuit een open relatie: Je kunt een prima vaste relatie hebben, waar sprake is van liefde, respect en vertrouwen - en tóch relaties met anderen willen aangaan.

Het rationele motief daarvoor is in essentie heel basaal: nieuwsgierigheid, open staan voor anderen, voor nieuwe ervaringen - een open oog hebben en houden voor wat er aan moois / leuks / liefs / interessants / wezenlijks voorbij komt in mijn leven.
Je kunt deze nieuwsgierige drang ook banaal noemen: de totaal simpele primaire nieuwsgierigheid als in: hoe danst zij, hoe ruikt zij, hoe zoent zij, hoe voelt zij in mijn handen? Deze ervaringsdrang vinden we heel normaal als het een een nieuw gerecht of muziekstuk betreft, maar even van een nieuw iemand proeven is maatschappelijk wat minder geaccepteerd. Terwijl het basaal wel dezelfde zintuigelijke nieuwsgierigheid is.

Als ik iemand écht heel leuk vind (dat gebeurt zelden), en het zowel mentaal als fysiek volledig klikt, is het wat mij betreft eigenlijk onvoorwaardelijk en grenzenloos. Want hoe vaak kom je iemand tegen in je leven waar het zó mee klikt? 4, 5, 6 keer maximaal. Dat is dus zeldzaam, en het waard om te exploreren. Zonder concreet doel overigens. Er is geen doel, enkel verwachtingsloos verlangen.
Ik weet niet of dit nou specifiek een mannending is eigenlijk... ik denk dat vrouwen dit toch ook kunnen hebben.

Daarnaast bestaat een wat duister motief, waar ikzelf ook nog niet uit ben, maar wat wel een gestage onderstroom in mijn zieleleven is: Een onverklaarbaar verlangen naar waarachtigheid, intimiteit, veroorzaakt vanuit een gevoel van vaag doch eeuwig gemis, melancholie, een besef van een onuitgesproken verdriet, kortom een zoektocht naar... mezelf.
Er is relationeel geen gemis, er is liefde, genegenheid, een familie, kinderen, geborgenheid, volledigheid. Maar toch - We vormen onszelf via ervaringen, en de meest wezenlijke ervaringen zijn toch die betrokken zijn op / beleefd worden met anderen.
En daar is dan weer een onderscheid te maken in enerzijds wezenlijke ervaringen die leerzaam zijn, kennis verrijken - kort gezegd cognitief en rationeel verklaarbaar zijn.
Anderszijds zijn er ervaringen die voorbij de grens van ratio gaan: als in mezelf verliezen, volkomen, zwevend, ondergedompeld. Voorbij de rede en het verstand, het ongekende gebied van zintuigelijk ervaren zonder beredeneren, enkel zijn, liefhebben, me geliefd voelen.
Je zou het ook dierlijk kunnen noemen, of primair. Dat wat er potentieel loskomt als brein én buik synchroon lopen, zonder enig hiërarchisch verschil tussen die twee; waar buik het kan winnen van brein, en brein niet controleert maar loslaat, toelaat. Niet afschakelt of off line gaat, maar overgaat op angstloos ervaren, vertrouwend op de buik.

Een aantal buitenechtelijke avonturen zijn denk ik eerder een zoektocht naar ons onbegrepen zelf dan dat het concreet een fascinatie voor de ander betreft. We zoeken zelfbevestiging. We zijn niet onvervormd hetzelfde. Ons wezen heeft vele zijden, en die allemaal ontdekken lukt je niet alleen... Door en dankzij wezenlijk contact met de ander kun je dichtbij een ander komen - en door die intimiteit waarachtig dichter bij jezelf, of bij weer een ander aspect van jezelf.

De enige limiet die te allen tijde gerespecteerd dient te worden is die door omstandigheden, verantwoordelijkheid voor anderen, praktische wetten en bezwaren wordt gesteld. Of in andere woorden: Niemand mag lijden onder mijn plezier, zoektocht of vertier.

Zee

[Foxy_lady]

Bedankt Zee voor jouw eerlijke, interessante en bijna filosofische betoog!

Ook ik begin me steeds meer af te vragen of monogamie eigenlijk wel zo logisch of natuurlijk is. Inderdaad zijn er, naast onze partners, nog veel interessante en aantrekkelijke mensen, die eigenlijk de moeite zijn om te "ontdekken".

Interessant dat je aangeeft dat je het ook als een soort zoektocht naar jezelf ervaart en dat het niet altijd vanuit fascinatie voor de ander is.

Daarnaast beschrijf je ook dat je soms iemand tegen komt met wie je zowel mentaal als fysiek een volledige klik voelt. Aan de ene kant natuurlijk fantastisch, maar ik vraag me dan wel af of dat dan niet bedreigend is voor je partner of jullie relatie? Als de klik zo absoluut is, verlies je dan jezelf dan niet in de ander? Of misschien ben je zelf wel eens bang geweest om jouw partner te verliezen, als zij een bijzondere klik met iemand had?

[zee]

Dank Foxy.

Mezelf verliezen is denk ik juist wat het zo de moeite waard maakt.
Zonder dat is het niet wezenlijk, puur of gepassioneerd.
Dat kan alleen angstloos als het vanuit een basis vertrekt: zelfvertrouwen en vertrouwen in de ander.
Ik heb me zonder angst in een ander verloren, en mijn lief evenzeer zichzelf zien verliezen in een ander.
Ik heb ervaren dat het ene het andere niet vervangt, of uitwist. Het kan naast elkaar bestaan, want onvergelijkbaar.
Als beiden dat zo voelen en accepteren, is het geen bedreiging.

Wat ik daar volledigheidshalve aan toe moet voegen, is de ervaring dat het een illusie is dat beide partners er altijd exact hetzelfde inzitten - qua onzekerheid, temperament, openheid... Alsmede dat je dat ook nooit 100% afgestemd krijgt.
Het is ook een kwestie van vertrouwen dat je niet alles op kunt lossen, noch ál je gevoelens kunt delen - of wilt delen.... En daarmee kunt dealen samen.
Misschien is wel het grootste blijk van vertrouwen dat je elkaar ook je eigen duistere schaduwen gunt. Waarbij je gerechtvaardigd weet hebt van die schaduwen, maar niet de plicht ze tot in detail te openbaren.

Zee

[bestwomanlover]

Iemand 'erbij' hebben kan alleen goed werken als beide partijen ermee akkoord gaan en er geen jaloezie optreedt. Immers als de ene partner van een open relatie wel aandacht van anderen krijgt en de andere niet kan dat problemen geven. Ook als een van beiden op de 'derde' verliefd wordt. Beide partijen moeten dan heel goede afspraken maken.

Maar mij lijkt het niks, zou me teveel onrust geven.
Want ik weet uit mijn date ervaring (toen was ik vrijgezel, op wat korte relaties / scharrels na) dat het ook veel van je vraagt. Naast 'leuke' spanning ook stress, onzekerheid, enz, en dan ben je nog alleen.

Heb je al een vrouw en ga je een open relatie aan dan wordt het veel ingewikkelder. Maar er zijn mensen die het kunnen.

[Foxy_lady]

Bestwomanlover, ik begrijp je reactie heel goed en moet zeggen dat ik het ook wel heel spannend om te beginnen aan een open relatie. Je kunt een bepaald beeld hebben over hoe je gaat reageren, als je partner met een ander is of vice versa, maar je weet niet altijd hoe dat in het echt is.

Ik vind het heel mooi om De reactie van Zee te lezen: hoe zowel zijn partner, als hij zelf zich in een ander verloren hebben zonder dat dat afbreuk deed aan de "primaire relatie". Heel mooi en heel knap! Weet niet hoe ik zou reageren in zo'n situatie...

[bestwomanlover]

Ik vind het heel mooi om De reactie van Zee te lezen: hoe zowel zijn partner, als hij zelf zich in een ander verloren hebben zonder dat dat afbreuk deed aan de "primaire relatie". Heel mooi en heel knap! Weet niet hoe ik zou reageren in zo'n situatie...

Dat is dus wat ik bedoel door te zeggen dat het bij sommigen wel werkt.

[Anwen]

Ik had net een relatie toen ik contact kreeg met iemand anders en helemaal gek op hem werd. Mijn partner had al een vriendin. Al mijn huidige seksuele/spel partners hebben een primaire relatie.
Het is inderdaad anders, het hoeft ook niet hetzelfde te zijn. Dus kan het naast elkaar bestaan. Wat niet wil zeggen dat het altijd makkelijk is

Maar goed, je vraag ging over vreemdgaan. Vroeger waren mijn gevoelens er sterker over dan nu. Twee van mijn (ex) partners zijn in het verleden vreemdgegaan. Ik denk dat we als sociale wezens een grote behoefte hebben aan intimiteit en wanneer die niet wordt ingevuld wordt we het vaak elders gaan zoeken. Maar intimiteit is voor iedereen anders, het kan snelle seks met een prostituee zijn, een geheime affaire met lachen en kusjes in bed... Het kan vooral gaan om de thrill van het jagen, het gevoel van onbegrensde mogelijkheden. Vroeger vond ik het per definitie laf als je het stiekem deed. Maar intimiteit en seksualiteit kunnen zo ingewikkeld zijn, het oerwoud aan gevoelens zo overweldigend, wie ben ik om me daar aanmatigend over uit te laten? Ik zal de motieven van mensen die me vertellen vreemd te gaan altijd bevragen, dat wel.

[Virasana]

Als je RTL7 moet geloven willen mannen simpele spelprogramma's en films met als het even kan geen moeilijke plot maar wel een hoop geschiet en gejakker in auto's. Allemaal prima uiteraard, maar wat verfrissend om nu eens deze oeroude kwestie van vreemd willen gaan op een volwassen en rationele manier te aan de orde te stellen.

Mannekijn geeft een duidelijk antwoord, en Zee helemaal. Wat mij opviel van Mannekijn is dat een voorschotje wordt genomen op de moraalridders die (wellicht in mindere mate aanwezig hier) over vreemdgaan een kant en klaar antwoord hebben: mag niet/kan niet En toch valt mij op dat vreemdgaan op een of andere manier altijd moet worden gerechtvaardigd (m.a.w. het zou dus in de kern fout zijn om buiten je relatie op zoek te gaan naar intimiteit). Misschien is dat op z'n plaats, het rechtvaardigen, als je de vrouwenjacht als een onmisbaar deel van je leven beschouwt. Dan is een vaste relatie of huwelijk misschien niet zo handig, en is niet fair t.o.v. je wederhelft. Maar ook dat is persoonlijk. En omdat de hele kwestie persoonlijk is, is een oordeel niet te geven vind ik. Ik ben ook wars van geroddel over stellen waarvan de een of beiden vreemd gaan. Opvallend is hoe snel iedereen dan een oordeel heeft ...

Dus voortbouwend op hetgeen al gezegd is, is het antwoord op de vraag denk ik toch niet zo maar te geven. Mannen staan idd wellicht anders tegenover seks dan (veel) vrouwen, en als mannen het thuis niet of onvoldoende krijgen gaan ze op pad, voor de seks en niet noodzakelijkerwijs om hun relatie op te blazen. Je zou je dus vooral kunnen afvragen (is al gedaan) of het door mensen opgelegde idee van monogamie in de kern houdbaar is. Ik denk het niet. Het is mooi als het zo uitpakt, maar hoe Zee het omschrijft komt mij veel overtuigender over!