Ik vind het ook nogal naar overkomen, de toonzetting en suggestieve inzet van je Jippie. Alsof er twee soorten mensen zijn, de mensen die het echte leven kennen, want ellende op ellende meegemaakt, en de mensen die het echte leven niet kennen, want alles over rozen en daarmee per definitie oppervlakkig of zo en niet wetend wat ongelukkig voelen is.
Ongelukkig voelen kent ieder mens volgens mij. Ook degenen die nooit tegenspoed hebben ervaren die alles raakt aan zekerheden. vanzelfsprekendheden, geestelijk en fysiek welzijn, juist omdat gelukkig voelen en ongelukkig voelen niet meetbaar is in alleen maar voor- of tegenspoed. Dat zijn slechts de zichtbare kapstokken. De onzichtbare kapstokken zitten zo diep, existentieel diep, dat we die niet kunnen omschrijven, noch invoelen van elkaar. We mogen ons nooit een soort recht verschaffen om andermans geluksgevoel c.q. ongeluksgevoel te ondermijnen met onze eigen gevoelens en ervaringen op dat gebied.
Bovendien weten we meer niet dan wel van de meeste mensen en moet het geen wedstrijd worden hier: ik heb toch wat meegemaakt zeg . . . tjeee wat was ik ongelukkig. Ja maar, wat IK heb meegemaakt dat maakt pas echt dat je weet wat ongelukkig voelen is.
Dan wordt het een trieste discussie over geluk. Kan de bedoeling niet zijn lijkt me.
@RS
Ik volg je nu beter dan in het begin in elk geval.
En ja, de ene is meer optimist en zal meer hechten aan de dromen dan de ander, als een vriendelijke lokeend ter stimulans.
Waar ik wellicht wat meer hecht aan het negeren van bepaalde lokeenden, omdat ik weet dat ze voor mij niet haalbaar zijn.
Maar ik heb dan vast weer andere dingen die ik wel probeer, zoals een auto inruilen voor een fiets, om mezelf te dwingen op die manier naar buiten te gaan (minder veilig. minder beschermd gevoel) en mensen te zien en me laten zien, waar dat voorheen een kwelling was en geen geluksgevoel genereerde. Nu nog niet altijd en zomaar, maar de keren dat het lukt, zijn geweldig.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
