Moderators: Oceann, Neena, Xenia, JanWbr
Brief aan mijn lief:
Vreemd, dat het vanzelfsprekende en het automatisme waarmee we altijd communiceerden weg is. Zo gemakkelijk als ik altijd met jou kon praten, zo ingewikkeld en moeilijk voelt het nu.
Ik heb nooit na hoeven denken of ik dingen wel of niet wilde of kon zeggen, ik heb nooit getwijfeld als jij iets zei, en nu denk ik overal over na, en vertel ik je nog niet de helft van wat ik eigenlijk wil zeggen. En jij doet het ook. Logisch denk ik, je hebt nu die band die wij hadden weer met je vrouw. En ik merk dat je regelmatig dingen die ik schrijf anders interpreteert dan wat ik schrijf of wat ik bedoel. Waarschijnlijk doe ik dat ook. En misschien doen we dat allebei wel onbewust, om een afstand te scheppen. Misschien is het een soort zelfbescherming, waardoor we elkaar gemakkelijker los kunnen laten. Of ik jou in elk geval. Aan de andere kant is het eeuwig zonde. Ik vraag me af of ik ooit nog zoiets met iemand anders krijg, zo prettig intiem en comfortabel als het tussen ons was. Of ik dat ooit weer wil....Want als je het dan kwijtraakt doet het zo'n pijn. Ik denk niet dat ik dat nog ooit wil voelen. En de enige manier is om het dan niet zover te laten komen.
Ik typ, en delete weer, en twijfel of ik iets wel of niet zal schrijven. Het is afstandelijk...het is gewoon "wij" niet meer....
Raar is dat hè...
.....
En ja, ik weet dat het minder wordt, dat gevoel, en dat het slijt, en dat er best wel weer eens ooit iemand langs zal komen. Ik weet dat ik straks onze momenten zal koesteren, en dat ik dankbaar zal zijn, dat ik ooit zo van iemand gehouden heb, omdat veel mensen dat nooit mogen ervaren. Maar voorlopig even niet!
X
zo is dat..ik ben het helemaal met junglelife eens....jou tijd komt nog
het voelt alleen zo nog niet..
Gebruikers op dit forum: Semrush [Bot] en 16 gasten
