— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —

Petra, Paramaribo 2015 (deel 1)

Ze deed haar best.
Ze deed haar best niet te schreeuwen.
Ik zag de strakke lijn van haar hals die doorliep naar haar kaken. Haar ogen fijngeknepen, haar borst zwoegend.
Ik drukte een kus op haar lippen.
“Laat het maar gaan lieverd. Ga maar los”

Meer had ze niet nodig. Ik drukte mijn mond op haar. Haar lichaam in schokkende razernij en ik nam gretig wat ze me wilde geven. Schorre kreten vulden de kamer.

Wat eraan vooraf ging…
We hadden afgesproken bij ” t Vat”, de hotspot voor Europese toeristen , de Nederlandse in het bijzonder. Ik was vroeg maar zij was eerder.
Ze had een tafeltje uitgekozen in het niet-rokersgedeelte. Ik nam een een trek van mijn sigaret en maakte van de gelegenheid gebruik om haar van een afstandje te bekijken. Naar het gedeelte dat niet door het tafeltje verborgen werd. Ze had zich mooi gemaakt. Haar haren had ze naar achteren gekamd, strak in een staart. Blond met donkere strepen er tussen. Kleurige kraaltjes in haar oren, helemaal in Surinaamse stijl.
Haar lippen zachtroze, glanzend. Gloss, niet gestift. Ik liet mijn blik een ogenblik rusten op het omgekeerde boogje dat de lijnen van haar bovenlip verbond. Een zwarte zonnebril met ronde glazen verborg haar ogen. Ze was met haar telefoon bezig.
Er trilde iets in mijn broekzak. Ik viste mijn telefoon eruit en las het berichtje.
“Ik ben er”.
“Ik ook” beantwoordde ik.
Haar blik schoot omhoog en recht voor haar vond ze me. Ik liet de sigaret op de grond vallen en drukte het uit met mijn schoen. Ik liep naar haar toe. Langzaam, zodat ook zij de gelegenheid had mij te bekijken.

Ik droeg een groene worker, een wit hemdje en witte gympen. Ze stond op om me te begroeten. Drie kussen op de wangen.
“Wat zie je er mooi uit. Mooie rok heb je aan”. We gingen zitten, de brillen gingen af.
“Dankjewel” zei ze. “Leek me wel zo makkelijk”.
Ze verschoot van kleur. Ongemakkelijk keek ze me aan.Haar vingers frummelden met een hoekje van de menukaart. Ik legde mijn hand over de hare. Gaf er een kneepje in.
“Dankjewel”.
Een nerveus lachje. “Ik ben hier niet zo goed in geloof ik”. Ik pakte haar rechterhand in mijn beide handen.
“Geeft niet. Ikke wel”. Ik zond haar een knipoogje. “Zullen we wat te drinken bestellen?” Met mijn ogen zocht en vond ik de blik van een een ober en ik wenkte hem naar ons tafeltje. De avond begon.

Ik vroeg naar haar dag en en ze vertelde me over haar dagelijkse beslommeringen. Over haar leven als blanke Nederlandse in Suriname. Haar twee blonde kinderen op de basisschool waar haar man als leerkracht werkte. Tussen de bruine koppies.
Het ijs was gebroken en ze vertelde op haar gemak. Af en toe bracht ik haar subtiel terug naar het waarom we hier zaten. Raakte haar aan. Streek een denkbeeldige losgeslagen lok van haar voorhoofd. Liet mijn blik brutaal in haar decolleté hangen. Ze genoot ervan. Ik zag het in de glans van haar ogen.

We bestelden nog een drankje en ze vertelde verder. “Het is hier heel anders leven dan in Nederland. Elke dag is hetzelfde. Vandaag een herhaling van gisteren en morgen weer hetzelfde als vandaag. Alsof er geen geschiedenis bestaat. Alsof de tijd vanzelf voorbij gaat”. Ze zweeg een poosje. Mijmerde met haar blik naar binnen. Ik liet haar en wachtte.
“Zullen we gaan eten? Ik heb honger”.
Haar blik en stem klonken vrolijk. Twee wijntjes hadden haar losser gemaakt.
Ik lachte. “Let’s roll”.

Het restaurant was op loopafstand. We liepen naast elkaar zonder elkaar aan te raken. Ik had graag haar hand gepakt maar deed het niet. De nacht hing veelbelovend tussen ons in. In mijn gedachten sloeg ik het eten over en skipte gelijk door naar het toetje. Naar haar blanke lijf kronkelend onder de mijne. Warm, zacht en nat. Haar plotselinge stilstaan bracht mij tot stilstand. We waren er.
“Waar dacht je aan”?
Ze keek me aan.
“Aan jou” bekende ik. “Aan jou en hoe je straks onder me beweegt”.
Ze wist niets te zeggen. Verrassing in haar ogen. Ik pakte haar hand en trok haar mee. “Kom, eerst eten”.

Unsei-Yaki. Sushi in een all-you-can-eat concept.
We zaten op kussens op de grond met onze benen in een vierkante opening.
Tussen ons in een plat, zwart vierkant tafeltje. Aan de muur een schildering van twee vissen die elkaars staart achterna zwommen. De symboliek trof me. Het meisje dat ons bediende herkende me van een weekje terug. Een slanke Creoolse met een verlegen lach.
We aten goed en lekker. De spanning tussen ons werd dikker. Ik genoot van het voorspel. Petra vertelde hoe fijn ze het vond om weer sushi te eten. Haar man hield er niet van en voor veel Surinamers was dit concept nog onbekend.
Ik luisterde naar haar, keek hoe haar lippen bewogen, hoe ze haar nu loshangend haar achter een oor streek.

Ze pakte met de stokjes een Californian roll en dipte die in de sojasaus. Ik keek hoe ze die naar haar mond bracht. De kauwende beweging van haar kaken.
“Lekker is dit hè?” Ik volgde haar voorbeeld. Intussen gleden mijn ogen van haar mond naar haar keel en vervolgens naar haar borsten. Mijn ogen bleven hangen bij een tepel. Ik deed geen moeite mijn blik te verbergen. Mijn bedoelingen waren helder.
Ik was benieuwd naar haar areola. De grootte, de kleur, de structuur. Hoeveel tinten lichter dan de tepel? Of donkerder.
Ik sleepte mijn blik weer omhoog. Ze keek me stil aan.

“Ben je niet gewend hè? Zo bekeken worden door een andere vrouw”.
Ze schudde van nee. Ze likte haar onderlip met haar tong. Ik volgde de beweging. Ze zag het en slikte.
Ik herkende het gebaar. Opwinding en nervositeit. Een reflex.

“Geldt dat niet voor elk leven? Dat vandaag een herhaling is van gisteren en morgen daar weer een toekomstige herhaling van?”. Ze keek me niet-begrijpend aan. “Wat je op het terras zei over dat elke dag hier hetzelfde is”.
Ik wist dat ik haar op het verkeerde been zette. “Geldt dat niet voor elk leven dat je leidt, hier of in Nederland? Dat je elke dag min of meer hetzelfde doet? Wakker worden, kids, huishouden, je dingetjes”?Ze schudde haar hoofd.
“Jawel. Natuurlijk. Maar toch is het hier anders dan in Nederland. Daar was ik altijd onderweg, zat elk weekend volgepland. Verjaardagsfeestjes en familiefeestjes en andere verplichtingen. Zelfs als we niets op de kalender hadden staan was ik bezig met van alles. Ik moest zoveel en liefst van alles tegelijk”.
Ik knikte begrijpend. “Ja, ik snap wel wat je bedoelt. Het klimaat alleen al dwingt je tot bedaren. Te warm om te jagen hier. En wat vandaag niet komt dan morgen toch? Het verschil ligt erin dat wij beide werelden kennen. Hier en daar”.

“Mmhmmm” knikte ze bevestigend en slikte het laatste hapje door. Ze zuchtte gelukzalig. “Hier had ik al zolang zin in”. Ik glimlachte. ” Fijn dat ik u van dienst kon zijn mevrouw” grapte ik. “Dat valt nog te bezien” gaf ze me terug. “Oh”? Ik trok vragend een wenkbrauw op. Ze bloosde en nam een slokje van haar drankje.

“Wil je gaan”? vroeg ik zachtjes.
Ik speurde in haar ogen naar een teken van twijfel. “We hebben nog een ronde. Wil je nog wat bestellen? Een toetje nog misschien?”
Ze schudde van nee. “Laten we gaan”.
Haar stem hees en uitnodigend.

Wordt vervolgd.

Beoordeel dit verhaal

8 Reacties

  1. rdb69 25 mrt 2017
  2. Joost 26 mrt 2017
  3. Lauke 26 mrt 2017
  4. Rafaëla 30 mrt 2017
  5. Bas 07 apr 2017
  6. Linda 17 apr 2017
    • Shane 04 jun 2017
  7. Shane 11 jul 2017

Plaats een Reactie

Ben je een robot? *