Shespot forum

Vroeger dacht ik dat als ik 30 zou zijn en nog nooit een relatie zou hebben gedaan ik mijn toevlucht nou nemen tot (betaalde) sex. Dat laatste is echter niet gebeurd, omdat ik bang ben voor een teleurstellende 1ste keer. Ik merk dat ik als vrijgezel eigenlijk niet verlang naar sex, maar meer naar intimiteit en die vind ik geloof ik alleen in een relatie.

Ik kan mij sex niet goed voorstellen buiten een stabiele relatie. Als ik zie hoe jongeren en de media tegenwoordig met sex omgaat, heb ik het gevoel dat ik hopeloos ouderwets ben. Een gevoel dat de aarde een verre planeet is, die ik door een telescoop bekijk. Met vreemde wezens die communiceren met een gedrag en taal die ik moeilijk begrijp.

Als ik een paar elkaar zie kussen bij de bioscoop, vind ik dat prachtig om te zien, maar krijg ook direct een somber gevoel erbij. Een ongrijpbaar verlangen borrelt dan ik mij op. En direct ernaar ook beelden van zorgen, ruzies en uit elkaar gaan die het beeld van eeuwige trouw aan elkaar beloven flink verstoord.

Wat vinden jullie het belangrijkste in een relatie? Is het het gevoel dat iemand om je geeft? Dat je iemand bij je hebt, waar je alles mee kunt bespreken? Iemand waarmee je een aantal ervaringen, zoals vakanties deelt? Of meer de fysieke kant, zoals de knuffels of de sex? Kun je je een leven voorstellen zonder een relatie?

Om te beginnen met je laatste vraag,nee,ik kan me geen leven voorstellen zonder relatie,en zeker niet zonder de relatie die ik en mijn man hebben.Ze is open,alles is bespreekbaar,we zijn eerlijk tegenover elkaar,er is een blind vertrouwen,en weten van elkaar dat we er ten alle tijden voor elkaar zijn.In 't kort gezegd,we komen bij elkaar op de eerste plaats.
En dat zijn ook de dingen die ik in een relatie belangrijk vind.
Alleen,ik vind die dingen tot nu toe enkel en alleen bij mijn man.......niemand die ooit beweerde mijn vriend te zijn,kon blijvend aan die voorwaarden voldoen.
Volgens mij een bawijs dat na twintig jaar mijn relatie nog altijd goed zit

Als ik naar mezelf kijk in dit stadium van mijn leven weet ik dat ik nog lang niet toe ben om weer met iemand in één huis te gaan wonen.

Mijn verlangen vanaf het moment dat ik alleen ben is die arm om mijn schouder, die heerlijke knuffel, die strelende hand, die kussende lippen, die likkende tong......(de rest kun je er wel bij denken ) maar toch ook zeker die ene speciale persoon waar ik na een een lange werkdag thuisgekomen mijn verhaal aan kwijt kan, mijn ups and downs mee kan bespreken.

Die me af en toe even een stoot zelfvertrouwen geeft door te zeggen dat ik een prachtmens ben.

Mijn maatje!

GiS



[This message has been edited by Gizem (edited 04-04-2003).]

het belangrijkste in mijn/onze relatie vind ik de herkenning, het praten over de dingen,

weet je nog ? hoe we toen zo gelachen/gehuild/of wat dan ook hebben,
het elkaar begrijpen dmv één blik, of een enkel woord, de ongevraagde arm of kus, het bakkie thee dat voor het wakker worden al is neergezet, en ja ik zou zonder kunnen, maar het zou zo verschrikkelijk moeilijk zijn !!

Wat voor mij het allerbelangrijkste is in een relatie . de tederheid en de geborgenheid te voelen, je te kunnen verheugen om de ander te zien, ... Eigenlijk gewoon het samen zijn met elkaar, het weten dat je steun hebt aan elkaar. Sex komt er automatisch bij maar is voor mij zeker niet het belangrijkste in een relatie.

En ja ik zou ook zonder kunnen maar het zou inderdaad verschrikkelijk moeilijk zijn ( en hoop dat ik dat niet meer moet meemaken maar je weet nooit hé)

Voor mij is het compliciteit ,eigenlijk wat Woody zo goed verwoordde , vrolijke of stille "medeplichtigheid?" in al z'n aspecten .

Ja hoor, ik kan me een leven zonder relatie levendig voorstellen. Ik heb nooit veel waarde gehecht aan 'die ene', en na mijn laatste (overigens echt wel zeer serieuze poging) tot een 'heuse relatie', heb ik besloten er gewoon niet meer aan te beginnen. Ik heb genoeg aan mezelf, mijn vrienden en mijn vak, en aan zo eens in de maand seks met mijn minnaar, en ik ben zielstevreden en gelukkig. Ik heb een enorme bak rust gevonden in het feit dat het niet hoeft, ik kan met iedereen optrekken op de manier zoals ik dat zou willen, zonder me druk te maken over bijv 'Ben ik nou verliefd of niet' of 'Zou dit 'm dan zijn?' etc.

De arm om mijn schouder, de goede gesprekken, het wederzijds begrijpen en dergelijke haal ik uit allerlei mensen, ik heb geen behoefte aan één specifiek iemand om alles mee te delen, ik denk ook niet dat je met één iemand alles wat je bezig houdt zo intensief kunt delen als dat je dat met verschillende mensen doet, er is nou eenmaal niemand die precies dezelfde waarde aan precies dezelfde dingen hecht als ik. En als diegene er wel zou zijn, zou dat binnen no time misschien wel vreselijk saai zijn

Het belangrijkste voor mij...

Vertrouwen.
*Weten dat je gevangen wordt als je valt*

Van daaruit kan ik de wereld aan.

Iago

Dat begrijp ik Iago. Maar kan alleen degene met wie je een relatie hebt je vangen? Ik ben er van overtuigd dat bepaalde mensen in mijn leven dat ook kunnen..

@Moose
Weer zo'n antwoord waar ik op moet studeren...

Na 84 Clear fields kom ik tot de conclusie: Ja, om dat vertrouwen te hebben moet je een relatie met iemand hebben.
Dat kan gewoon vriendschap zijn, of een familieband, of een relatie in de zin zoals ik het in eerste instantie bedoelde, maar om dat vertrouwen te hebben moet je investeren en onderhoud plegen.

En met de paar mensen die ik tot mijn echte vrienden reken, ga ik ook op die manier om.

Iago

samen lachen, samen huilen....cliché maar zo waar!!

@Iago: vertrouwen, weten dat je gevangen wordt als je valt.
Schitterende woorden die ik voor 100% onderschrijf.

@ Gizem

Je verteld het zo eenvoudig maar naar mijn gevoel de spijker op de kop. Ik vind het alleen jammer dat ik iets meer moeite heb mezelf die stoot zelfvertrouwen te geven.

Groetjes Hans

Maar is het dan niet heerlijk Hansje dat er iemand naast je staat die je daar af en toe even bij helpt?