Shespot forum

Nu begrijp ik wat je bedoelt Rivka.
Inderdaad van dat laatste moet je heel goed de consequenties overwegen.

Het is volgens mij jammer als je juist niet zou proberen om je (grootste) fantasie werkelijkheid te laten worden. Dat wil natuurlijk niet altijd zeggen dat het lukt. Maar als je nooit iets uitprobeert dan wordt het leven saai.

Ik begrijp Rivka wel.
Soms is de prijs te hoog en kun je het beter laten.
Als er ook maar een spoortje van twijfel is: niet doen.

Als er ook maar een spoortje van twijfel is: niet doen.

Nou ik weet niet... Soms is een risico nemen juist leuk en/of spannend, en het kan zelfs een hele verrassende uitkomst hebben

@inya, helaas hebben mijn ervaringen me wat getemperd. Impulsief heb ik een paar keer wat gedaan of gezegd en ben daar aardig mee op de koffie gekomen.

Mijn idee is ook 'bij twijfel niet doen' maar sommige fantasieën zijn door één of andere speling van het lot soms ineens zo makkelijk te bereiken dat eraan toegeven toch wel heel aantrekkelijk is.
°Zalig zoete herinnering°

Ben nu wel benieuwd wat je gedaan had Mannekijn.

En jij Snoozie?

Wat ik gedaan heb? Niet zozeer een fantasie, maar wel een impuls. Op mijn werk heb ik de accountmanager van een leverancier verleid. Gelukkig met haar niet in bed beland, maar niet bepaald handig.

Ach.., handig.., af en toe moet je toegeven aan een impuls, of niet?

Upje!

'Autonoom zijn in een relatie is onmogelijk.'

Hoogstwaarschijnlijk enorm lastig, maar er naar streven mag ook

Zolang je maar egocentrisch genoeg bent is het zeker wel mogelijk.

Mooie stelling voor een topic Inya.
Egocentrisme en autonomie hoeven niet samen te gaan.

Jaa, mee eens je kunt elkaar zelfs helpen autonomie te ontwikkelen en of te borgen.

Er is wellicht autonomie in een prettige betekenis (sterk, zelfredzaam, voor de primaire basis aan levensgeluk niet afhankelijk van een ander) en daartegenover de minder gunstig klinkende betekenis (niet betrokken, egocentrisch, niet empathisch).
Probleem is dat ieder mens het anders ervaart, zo is mij gebleken. En waar behoeftes of afhankelijkheden verschillen kan het ernstig wringen in relaties.
Ik hoor mijn moeder nog teleurgesteld zeggen toen ik als jongste kind als laatste het ouderlijk huis verliet: nu heeft niemand me meer nodig. Terwijl ze ook had kunnen denken: mijn kinders zijn volwassen, dat is toch maar mooi gelukt. Nu komt er tijd en ruimte voor leuke nieuwe dingen in mijn leven. Ik vond het een deprimerende stelling, het had ook zoveel positiever gekund.

Voor sommigen is nodig zijn voor de ander belangrijk, om ertoe te doen, iets te betekenen; afhankelijkheid schept logischerwijs een noodzakelijke betrokkenheid. Dat kan veilig voelen, maar voor de autonomer ingestelde mens ook beklemmen. Is het nu verbondenheid uit trouw, noodzaak of plicht, of verbondenheid in momenten van geluk, los van welke morele of praktische plicht dan ook? Actueel thema waar ik nog niet helemaal uit ben.

Zee